Anouk Nieuws en Terugblikken

Belangrijk Nieuws

Ten tweede: De titel van Anouk's tweede CD gaat "Urban Solitude" heten. De geplande release datum is 12 November 1999.

Nieuwe Anouk Album

Anouk's tweede album zal "Urban Solitude" gaan heten en wordt zoals het er nu naar uit ziet half november verwacht

Nieuwe Anouk Single

Dit heeft Anouk publiekelijk bekend gemaakt tijdens het Plaspop festival in Elst.

De single komt in September uit en is de eerste van het nieuwe album.

Foto van Anouk Wint een Prijs

Peter kreeg de eerste prijs in de 'Silver Camera Award 1998' in de "Kunst, Cultuur, Architectuur, en Technologie" categorie. Zijn winnende foto van Anouk live in Rotterdam is hier te zien.

Gefeliciteerd Peter ! Hou dit goede werk vol !

Europese Woodstock 99 Uitgesteld

Micheal Lang, een van de originele Woodstock '69 partners en organisator van zowel de 1994 en de 1999 festivals zei. "We stellen de Europese Woodstock uit vanwege onoverkomelijke logistieke moeilijkheden omdat er twee van deze grote festivals plaatsvinden in een week, en beide liggen 4500 kilometer uit elkaar. Het werd duidelijk dat er meer tijd nodig was om van Woodstock in Europa een succesvol evenement te maken. Wij zijn momenteel aan het overwegen om het gebeuren opnieuw in te roosteren voor de zomer van 2000 of 2001. De Amerikaanse Woodstock gaat nog op volle kracht en de indeling zal begin April bekend worden gemaakt."

Eigenaars van kaartjes in Oostenrijk worden geadviseerd om ze retour te sturen per post met hun naam, adres, telefoonnummer en bankrekeningnummer naar Osterrich Ticket, Heumuhlgasse 11, 1040 Vienna om hun geld terug te krijgen.

Alle andere eigenaars van kaartjes kunnen hun geld terug halen op de plaats waar zij ze hebben gekocht.

Carlos Gaat Solo

De opvolger van Carlos is al bekend... het is Michel van Schie. Hij is een van de muzikanten die voor het Together Alone album heeft gespeeld.

Voor hen die Carlos willen zien, hij zal een optreden geven in het welbekende Cafe de Paap in Den Haag op 22 maart 1999. Gastoptredens zullen worden verzorgt door Bolle en Sven, en Andre Kemp van Billy the Kid.

Wij wensen Carlos veel geluk met zijn solo carriere, en wij heten de opvolger Michel van Schie van harte welkom.

'Het beste van de Nederlandse Popmuziek' CD

Er staan alleen maar tophits op de CD's met bands als Blof, Van Dik Hout, Junkie XL, Golden Earring en vele anderen, inclusief, natuurlijk, Anouk.

Woodstock '99 in Europa

Nog nooit was er zo massaal en toch ongeorganiseerd megaconcert gehouden. Joe Cocker en Jimi Hendrix maakten er onder anderen faam. Enkele jaren terug werd het festival nog eens dunnetjes over gedaan, maar het commerciele idee droop er vanaf. Geen succes dus.

Ondanks dat, werd besloten 'Woodstock' binnenkort nog eens te herhalen. Dit keer niet in Amerika, maar in de Europese kakkenballenstad Wenen. In de zomer van dit jaar, om precies te zijn van 16 tot en met 18 juli wordt een poging gedaan de ultieme sfeer van toen terug te halen. Het "make love not war" motto staat weer geheel centraal.

Iggy Pop, Zucchero, Metallica, Skunk Anansie en Faithless zijn reeds gecontracteerd. En ook onze eigen Anouk is erbij! Maar er zullen ook acts komen die in 1969 al optraden tijdens Woodstock. Er zijn ruim 250 duizend kaarten beschikbaar voor het festival.

Anouk Regeert de Nederlandse Hitparades in 1998

Zo is ze de absolute nummer 1 met Nobody’s Wife als het gaat om het aantal weken dat de single in de singlecharts staat genoteerd, maar liefst veertig weken.

Ook in de albumcharts scoort Anouk met Together Alone een nummer 1-notering over het jaar 1998. Ze haalde de meeste punten en was het langst genoteerd.

Zoals je wellicht al weet is het debuut-album van Anouk nu ook in een special edition verkrijgbaar!

Overtuigende Start van 'Eerste Echte' Tournee

Gewapend met een fles whisky en nog stevig in de schmink, zet Anouk in de artiestenfoyer van het Utrechtse theater in Vredenburg de wereld op zijn kop en is zij het die voorlopig de vragen stelt: "Hoe vond je het? Echt? En die akoestische uitvoering van 'Time is a Jailer'? Nee? Nee?? Waarom niet??? Dat kan ik niet uitstaan! Ik vind het prachtig en ik wil dat jij dat ook vindt!"

Uiterlijk is de 23-jarige rockzangeres ietwat veranderd. Met een korter, strakker kapsel ziet ze er tegenwoordig uit als een vrouw van de wereld. En in zeker opzicht is ze dat natuurlijk ook: zo heeft de, op Marco Borsato na, best verkopende Nederlandse artiest van het jaar onlangs met laconieke vanzelfsprekendheid een grote Amerkaanse publiciteitscampagne tot een goed einde gebracht.

In overdrachtelijke zin is ze haar wilde haren gelukkig nog níét kwijt. Uit de verhalen van familie- en bandleden mag ze dan naar voren komen als iemand die over het algemeen een behoorlijk gedisciplineerd leven leidt; vanavond heeft ze er duidelijk zin in. "Je moet wel een beetje doordrinken," zegt ze op een baldadige manier bestraffend. Maar waarom was ze eerder op de avond ook alweer zo nerveus? "Nighttown," refereert ze aan de try out van een week geleden. "Voor mijn gevoel had ik het daar volkomen verprutst." Wijzend naar een paar bandleden verderop: "Voor het eerst had ik het gevoel dat ik de jongens liet zakken. soms zong ik te hard; dan zat ik er naast. Op een gegeven moment was ik ook nog mijn tekst kwijt. Een nummer dat ik nota bene zelf heb geschreven!" Onwennigheid met een nieuw monitor-systeem was de oorzaak van alle ellende.

Vóór de première had ze om die reden serieus in een dip gezeten. Even voelde ze zich stevig op haar plaats gezet. Het verklaart haar opluchting over het optreden van vanavond, waarin ze beter dan ooit met het publiek communiceerde en waarin ze de 2100 uitbundige fans op een paar aardige verrassingen had getracteerd. Opzwepend was haar versie van 'Nobody's Wife', met halverwege een ingelaste rap-act van het duo D.o.o.A. Kippenvelverwekkend was de uitvoering van 'The Other Side of Me', zoals de muzikale afrekening met haar demonen heet. "I'm a beautiful creature - yeah, that's what I am!" zong ze in het als toegift gespeelde nummer. En je kon de instemming van het publiek door de zaal horen golven.

Het publiek had ook verder alle reden om tevreden naar huis te gaan. De in het verleden bekritiseerde individuele kwaliteiten van de muzikanten zijn merkbaar verbeterd. Nog altijd is het behelpen als de met rock vertrouwde groep zich aan een reggae-ritme waagt ('It's a Shame' - zo heet dat nummer nu eenmaal), maar niemand kan beweren dat er nu geen echte band op het podium staat.

"Hier, neem nog maar wat van mij." Zonder een reactie af te wachten, brengt Anouk haar nog goed gevulde glas whisky weer in evenwicht met een bijna leeg glas. De artiest voert de journalist dronken in plaats van andersom. Soms is het zo vervelend niet als de wereld even op zijn kop staat.

Uit het Algemeen dagblad van woensdag 25 november 1998 over de Bennie & Ballie-tour, het optreden in Vredenburg, Utrecht

Door Albert Kok

ANOUK in Vredenburg, Utrecht

Bij de "Bennie & Ballie Tour", genoemd naar haar katten, maakt Anouk voor het eerst gebruik van een decor. Met twee enorme, opgeblazen kattenkoppen aan de zijkanten van het podium, een aantal grote vazen met lichtgevende tulpen en de ondersteuning van een eenvoudige maar zeer doeltreffende lichtshow houdt ze het vrij bescheiden maar tegelijkertijd stijlvol en gezellig. Hierbij mag overigens wel even vermeld worden dat de locatie, de Grote Zaal van Vredenburg, een buitengewoon mooie ruimte is (volgens kenners één van de mooiste muziekzalen van Nederland) die je eigenlijk veel eerder associeert met types als bijvoorbeeld Pavarotti dan met een ruig popconcert. In "'t Paard" kan zelfs een blind paard geen schade aanrichten maar dat is in Vredenburg bepaald wel anders… Het getuigt van een hoop lef van de directie om een "rockbitch" als Anouk in deze entourage los te laten (tenzij ze daar toevallig toch net een stevige verbouwing in gedachten hadden…).

Na de standaard opwarmer van de mannen van Billy the Kid, die sinds onze eerste kennismaking in "'t Paard" beduidend beter zijn geworden (en minder gehoorverwoestend hard, hoewel dat laatste vermoedelijk eerder te danken is aan de excellente zaalversterking en de perfecte akoestiek) begint het echte feest. De show start met een lange intro van een trompettist die achter in de zaal op de tweede galerij tussen het publiek staat. Een publiek, let wel, dat gezeten is op luxe, met ribfluweel beklede stoelen. Je moet dit zien om het te geloven: ANOUK met een publiek dat voor driekwart uit zittende toeschouwers bestaat… Ook Anouk zelf staat, als ze het podium opkomt, even met open mond om zich heen te kijken.

Rond een uur of negen volgt de echte aftrap. "In the Sand" is een lekker nummer dat ongetwijfeld op haar volgende album zal komen. Hierna neemt Anouk even de tijd om haar publiek te verwelkomen. Ze kijkt, zo te zien nog steeds een beetje verbaasd, om zich heen, wijst op de twee gigantische neonborden links en rechts in de zaal met de tekst "NO SMOKING" (door het publiek overigens direct na binnenkomst in het theater vrijelijk geïnterpreteerd als "NOW SMOKING") en nodigt de verzamelde meute met een sardonisch lachje uit om nog maar eens lekker op te steken. "Bij mijn concert niet roken? Dat zal toch wel effe niet!" De tent staat dan inmiddels al twee uur blauw van de rook, maar dit terzijde.

Anouk weet als altijd weer een lekker sfeertje te creëren tijdens haar concert maar ook nu zijn er helaas weer van die eikels die zich koste wat kost van achter uit het sta- en hos-gedeelte van de arena letterlijk een weg menen te moeten vechten naar de rand van het podium. Twee meter lang, honderdvijftig kilo zwaar, als laatste binnengekomen en dan gewoon over een zootje meiden van anderhalve meter heen lopen. Ik heb er, mede ter wille van de algemene sfeer, geen knokpartij voor over maar ik zou ze met liefde een doodschop verkopen. En verdomd als het niet waar is, dat gebeurt ook nog een keer. Dit soort "fans" slaagt er steeds weer in om de sfeer voor anderen te verzieken maar gelukkig is Anouk op het podium zó boeiend dat je zelfs dit geklooi maar op de koop toe neemt.

Het lijkt trouwens of ze bij ieder optreden steeds maar weer beter gaat zingen en ook het aanhoudende gekeutel in de media over haar band slaat volstrekt nergens meer op: er is helemaal niets mis met die jongens. Anouk zelf is inmiddels een aantal maten te groot gegroeid om haar, zonder jezelf volslagen belachelijk te maken, klakkeloos neer te kunnen sabelen en dus zoek je dan als gepokt en gemazeld criticaster maar iets of iemand anders in haar omgeving uit om je frustraties op te botvieren. Je moet uiteindelijk érgens over kunnen zeiken. Zo werkt dat tegenwoordig toch in de "betere journalistiek"…?

Bij het nummer "Time is a Jailer" komt de trompettist van het intro het podium op en verzorgt samen met de twee gitaristen een heel aparte en erg fraaie begeleiding. Anouk praat altijd vrij veel tijdens haar optredens en dat is deze keer niet anders. Voordat ze met het schitterende nummer "Sacrifice" begint vertelt ze in detail hoe haar ijs- en haar klerenkast van de opbrengst van deze single hebben geprofiteerd. Ze doet dit evenwel op een humoristische manier en met de nodige zelfspot: ze is en blijft gelukkig nog steeds een prettig gestoord, ongecompliceerd mens zonder kapsones. Hâhwe zau, wèffie! Ook het onzinverhaal over haar verrichtingen in de sportschool om haar lekkere lijf in stand te houden plus de mededeling dat ze, om onder de strippende blikken van haar sportgenoten uit te komen, thuis maar een loopbandje heeft neergezet, slaan in principe helemaal nergens op, maar ze brengt het aardig.

Tijdens het nummer "Together Alone" klimt een van de heren die zich eerder een weg naar voren had gevochten het podium op om, overigens tot vette jaloezie van alle aanwezige mannen, een intiem dansje met Anouk te doen waarbij ze hem een paar keer stevig in z'n kont knijpt. Als meneer tenslotte van het podium wil stagediven doen alle anderhalve-meter-meiden spontaan een stapje opzij en smakt hij tot ieders genoegen plat op zijn bek. Heerlijk, zo'n dikke, hardhouten vloer. Toch nog een beetje wraak…

Onder een extra lange uitvoering van "Nobody's Wife" komen plotseling twee formidabele rappers het podium op die samen met Anouk het publiek helemaal de nok van de zaal injagen. Ik haat rap maar mijn god, wat zijn déze gasten ver-schrik-ke-lijk goed. Dit nummer moet absoluut in deze uitvoering op het nieuwe album. Beter nog: Anouk, mens, vergeet voorlopig even dat nieuwe album en gooi er een live-CD tegenaan, alsjeblieft, please!?! Moet je eens opletten wat dát voor je klerenkast zal doen…

Na een opnieuw extra lange, extra te gekke uitvoering van "Broken Glass" lijkt er een eind te komen aan dit formidabele concert maar uiteraard zijn wij nog lang niet bevredigd. Brullen en stampen, dus. Anouk is redelijk gul: ze doet twee toegiften. Dat zijn er weliswaar acht te weinig, maar het zij zo. "The Other Side of Me", dat door iedereen lekker vals meegeblèrd wordt en "It's a Shame". Tijdens dit laatste nummer klimt er weer zo'n jongeheer het podium op maar deze figuur gedraagt zich wat vervelender en opdringeriger dan de eerste. Anouk heeft hier duidelijk niet echt veel trek meer in en ze maakt hem dan ook na korte tijd op zalvende toon duidelijk dat-ie nou toch echt moet oprotten, anders zal ze hem zelf wel even van het podium afschoppen. Helaas maakt hij niet dezelfde fout als nummer één: de lafaard springt heel voorzichtig, feet down, terug het publiek in, echter niet dan nadat hij toch nog Anouk's handdoek heeft weten los te kletsen. Het is een troostprijs want hij ging voor haar T-shirt.

Na anderhalf uur is het dan toch echt afgelopen en iedereen gaat druk napratend op zoek naar drank, jas en uitgang. Want hoe leuk en intiem het ook is om platgeperst tussen honderden mensen een concert van Anouk bij te wonen, je krijgt er een ontzettend droge strot van en buiten is het stervenskoud…

ANOUK: je bent een kanjer en we hebben (alweer) van je genoten. Maar kom nou ook eens een keer naar Amsterdam. Er is daar echt nog wel een aantal fatsoenlijke zaaltjes te vinden. En heb geen angst: je krijgt Carré of het Concertgebouw gegarandeerd plat. We mogen in die tenten trouwens ook niet roken èn we moeten er op pluchen fauteuils zitten, dus alles blijft helemaal in stijl. Daarnaast: Mokummers mogen dan wel geen echte Hagenezen zijn, in hun goeie dagen vallen ze best wel mee. Ze vreten je hoogstens op!

Verslag gemaakt door: Carolien de Wit - Axel Noor

Anouk in Nighttown, Rotterdam

Ook de show was anders. Er waren veel meer lichteffecten. Er was helemaal in het begin een trompettist, Arthur Flink, om de spanning op te voeren. Het duurde alleen net iets te lang, zodat het een beetje ging vervelen. We kwamen tenslotte voor Anouk.

Maar toen kwam eindelijk Anouk en de band op. Ze begonnen met het prachtige nummer "In the Sand". Waarna "Fluid Conduction", "My Life", "Cry", "Mood Indigo", "Time is a Jailer" en "Sacrifice". Bij "Nobody's Wife" kwamen ineens de rappers Blackstone & Stanga. Deze rappers waren tijdens Parkpop al de surprise-act, en wegens succes touren ze nu met Anouk mee. Ook deden ze samen het nummer "The Dark".

Verder zong Anouk nog de nummers "Together Alone" (voor het eerst live en dit keer met trompettist Arthur Flink), "It's a Shame", "It's So Hard", "The Other Side of Me" en het prachtige nummer "Broken Glass".

Ook dit keer had ik weer mijn fototoestel meegenomen. Maar, bij binnenkomst werd je gecontroleerd en moesten fototoestellen ingeleverd worden. Ik natuurlijk heel erg balen. Maar gelukkig werd voor het begin van de show al gezegd dat iedereen zijn fototoestel weer mocht ophalen bij de deur (...waar dit dus allemaal goed voor was??).